Doceniamy tylko to co stracimy

Był to zwykły szary dzień. Razem z Katy wybrałam się na czwartkowe targi. Nie miałam pojęcia, że 15.06.1978r. będzie dla mnie jednym z najgorszych momentów w życiu. Kupując przy stoisku jabłka, nagle słyszę jak ktoś woła "Złodziej! Łapać go!". Odwróciłam się i zobaczyłam dzieciaka, 

który biegnie w naszą stronę. Przyklękłam na jedno kolano, wręczyłam córce zakupy, a następnie powiedziałam jej, żeby poczekała na mnie oraz nie ruszała się z miejsca. Pogoń za nim była dosyć długa, ale małego chłopca udało mi się schwytać. Jak się okazało ukradł starszemu panu portfel 

z pieniędzmi, ponieważ całkowicie nie miał za co kupić sobie jedzenia.

- Mam cię! Natychmiast oddaj to co ukradłeś, bo inaczej sprawa trafi na policję.

- Przepraszam! Nie chciałem! Niech pani nie wzywa policji! - zrozpaczonym głosem zaczął mnie błagać.

- Nie zgłoszę tego jeżeli w tym momencie oddasz to co ukradłeś. Możesz mi powiedzieć, dlaczego tak postąpiłeś? Rodzice nie byliby z ciebie dumni. Właściwie to gdzie oni są?

- Nie miałem innego wyjścia. Od dwóch dni nic nie jadłem, a sam bałem się do kogoś podejść 

i poprosić o posiłek, gdyż rozpoczęły by się właśnie takie pytania. Rodzice zapewne są w domu 

i upajają się alkoholem.

To co usłyszałam dosłownie zwaliło mnie z nóg. Nie rozumiem jak można zaniedbywać tak własne dziecko. Muszę przyznać, że zrobiło mi się żal tego chłopczyka.

- Czy taka sytuacja od dawna ma miejsce w Twoim domu? Jak się nazywasz? - zapytałam.

- Przyznam, że dosyć długo już to trwa. Nazywam się Bruno.

- Bruno teraz pójdziemy do tego pana, oddasz mu to i przeprosisz. Dobrze?

- Oczywiście - odrzekł.

- Skoro masz taką trudną sytuację rodzinną, postaram się Tobie pomóc. Będę przynosiła Ci jedzenie tutaj co dwa dni, ale musisz mi obiecać, że więcej razy nie będziesz kradł.

- Obiecuję! - odpowiedział.

Idąc z nim za rękę widziałam jak ludzie mierzyli go wzrokiem z góry na dół, a nikt nawet nie raczył pomyśleć co stoi za takim jego postępowaniem. Przechodząc obok pewnej kobiety usłyszałam takie słowa "Bachora trzeba do poprawczaka wsadzić, bo nic dobrego z niego nie wyrośnie".

Już miałam się odezwać, jednakże postanowiłam trzymać język za zębami. Chłopak przeprosił staruszka, a potem poszedł w swoją stronę. W całym tym zamieszaniu całkowicie zapomniałam o Katy. Przerażona, biegnę do miejsca w którym ją zostawiłam, lecz jej tam nie zastaje. 

Jak to matka wpadłam w panikę. 

- Katy! Katy! Gdzie jesteś?! - moją odpowiedzią było tylko echo.

Niespodziewanie podeszła do mnie jakaś kobieta.

- Szuka pani takiej małej dziewczynki w blond włosach co tutaj stała?

- Tak. Gdzie ona poszła?

- Kilka minut temu przechodziłam obok niej. Szła za rękę z jakąś brunetką.

- Gdzie to dokładnie było?!

- Widzi pani ten spożywczak? To właśnie tam za rogiem - wskazała palcem.

Biegłam z całych sił, jednakże nie zdążyłam. 

Zobaczyłam tylko jak córcia zostaje wsadzana do samochodu. 

- Katy! - krzyczę.

Nieznana kobieta odwróciła się i widząc, że zmierzam w ich kierunku szybko wsiadła do samochodu, 

a następnie z piskiem opon odjechała. Dosłownie nie miałam już sił. Zrozpaczona upadłam na ziemię 

i  płakałam. Zastanawiałam się, dlaczego właśnie mnie to spotkało. Kiedy cały gniew na świat już przeszedł, udałam się na posterunek policji. Zgłosiłam porwanie Katy, a po tym zostało mi wyłącznie czekanie. Tak jak obiecałam Brunowi, przychodziłam do niego z posiłkiem. 

Niebieskooki chłopczyk od razu spostrzegł, że coś się stało.

- Dlaczego jest Pani taka smutna? - zapytał.

Spojrzałam na niego, a następnie go przytuliłam.

- Wiesz mały... czasami w życiu człowieka przychodzą takie momenty na które kompletnie nie jesteśmy przygotowani. Dopiero jak utracimy to co kochamy, doceniamy, że to mieliśmy.

- Umarł ktoś? - zapytał.

- Moja sześcioletnia córeczka kilka dni temu została porwana. Do tej pory nie mam o niej żadnych wieści.

- Naprawdę mi przykro. Ale głowa do góry! Za niedługo pewnie wróci cała i zdrowa do domu.

- Miejmy nadzieję. Wiesz Bruno, dobry z ciebie dzieciak. Twoi rodzice chyba nie wiedzą jaki skarb posiadają. Jeżeli pójdziesz dobrą drogą to w przyszłości możesz wyrosnąć na porządnego człowieka, ale wszystko leży w Twoich rękach.

***

Minęły już dwa tygodnie od tego zdarzenia, a cisza dosłownie mnie przerażała. Pijąc poranną herbatę nagle zadzwonił telefon, który od razu odebrałam. W słuchawce tylko usłyszałam.

"Jeżeli chcesz ujrzeć swoją córkę jeszcze na oczy to musisz przygotować dla mnie dziesięć tysięcy rubli, w przeciwnym razie o niej zapomnij"  Już nieznany osobnik miał się rozłączyć, gdy rozległ się głos mojej Katy. "MAMO RATUJ!".

Naprawdę nie wiedziałam co w takiej sytuacji mam począć. Na szczęście zachowałam zdrowy rozsądek i poinformowałam o tym dyskretnie funkcjonariuszy. Cała akcja przebiegła pomyślnie i znów mogłam cieszyć się moją małą córeczką, która z czasem wyrosła i ożeniła się z rozrabiaką.