Tysiąc łez - opowiadanie

Pewnego wieczoru listonosz dostarczył mi od przyjaciela list w którym było napisane:

"Dzisiaj o 19:30 wylatuję do Las Vegas... Dawałem Ci sygnały co do Ciebie czuję, 

ale ty je ignorowałaś, a moja cierpliwość dobiegła już kresu. 
Mam nadzieję, że ułożysz sobie życie i będziesz szczęśliwa."

Po przeczytaniu tych słów coś we mnie pękło oraz uświadomiłam sobie, że go kocham.
Szybko wybiegłam z mieszkania i złapałam pierwszą lepszą taksówkę. Kierowca na moje życzenie jechał z bardzo szybką prędkością. Pech chciał, że zatrzymała nas policja. Funkcjonariusze wlepili nam mandat o wartości 500zł. Spojrzałam na zegarek i do odlotu zostało niecałe 10-minut.
Z pośpiechem ruszyliśmy dalej. Gdy dotarłam na miejsce i chciałam przejść przez bramki zatrzymała mnie ochrona. Samolot  Boing970 w tym czasie wystartował. Byłam na siebie wściekła, że tak  pomiatałam uczuciami Michała. W tym momencie uświadomiłam sobie jak wiele dla mnie znaczył. Wyszłam na zewnątrz budynku i przykucnęłam sobie przy murku, a następnie całe moje emocje wybuchły. Pierwszy raz w życiu tak mocno szlochałam. Nagle poczułam, że ktoś chwycił mnie za ramię. Moje myśli w tym momencie były jednoznaczne. On nie poleciał... Podniosłam powoli głowę, 

a przed oczami zobaczyłam nieznanego mi mężczyznę. Niestety, moja nadzieja prysnęła....

- Przepraszam czy coś się stało? - zapytał.

- Straciłam najważniejszą osobę w życiu. Czy może być coś gorszego?

Mężczyzna niespodziewanie siadł obok mnie i powiedział:

- Bardzo mi przykro... Owszem zdarzają się gorsze rzeczy. Pewnego dnia, gdy wraz z kolegą ścinaliśmy piłą elektryczną drzewa, ten zamachnął się tak mocno, że obciął mi nią lewą rękę.

Chłopak mnie po prostu nie zauważył. Mój krzyk był tak głośny, że cały las się odbijał echem.
 Kiedy zobaczyłem rękę na ziemi to prawie zasłabłem. Przeszedłem bardzo długie leczenie.

To co mi powiedział mną naprawdę wstrząsnęło.

- O matko. Nie wiedziałam.... To ja się tu rozczulam nad moimi niepowodzeniami, a Pan radzi sobie sam z jedną ręką.

- W życiu trzeba sobie radzić inaczej cały ten świat może nas całkowicie zdruzgotać. 

Słowa, które wypowiedział dały mi naprawdę dużo do myślenia. Postanowiłam nie dać za wygraną 

i nawiązać jakoś kontakt z Michałem.

- Muszę przyznać iż ma Pan całkowitą rację. Dziękuję za tę chwilę rozmowy.
 W tym momencie była mi naprawdę potrzebna.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Czasami krótka rozmowa może zdziałać cuda.

- Przepraszam, ale muszę się już zbierać, gdyż czeka na mnie taksówka.

- A gdzie Pani jedzie? 

- Wybieram się do Rynkówki. Mała miejscowość na totalnym zadupiu.
 Chcę odwiedzić rodzinę, gdyż tylko ona mi teraz została.

- Znam to miejsce i akurat będę przejeżdżał przez tą wioskę. Może pojedzie Pani ze mną? 

Przynajmniej nie trzeba będzie płacić za transport.  

W głowie miałam pewne obawy czy wsiąść z nim do samochodu, ponieważ zawsze unikałam jazdy 

z obcymi, ale ten człowiek wydawał się być naprawdę miłą osobą.

 Postanowiłam, że z nim pojadę.

- Jeżeli to nie będzie żaden kłopot... to oczywiście mogę się zabrać.

- Naprawdę będzie mi bardzo miło, gdy ktoś dotrzyma mi w czasie drogi towarzystwa.

- W takim bądź razie proszę chwilkę zaczekać. Pójdę zapłacić taksówkarzowi za obecny kurs.

 Gdy wsiadłam do samochodu nieznanego mi mężczyzny poczułam dziwny niepokój, ale nie wiedziałam co jest tego powodem. Jednak po krótkim czasie atmosfera stała się całkiem luźna. Rozmawialiśmy jakbyśmy znali się od lat. Ten człowiek posiadał w sobie taką charyzmę, że przez moment zapomniałam o wydarzeniu, które kilka minut temu miało miejsce.
 Całą drogę płakałam, ale ze śmiechu.

Wymieniliśmy się numerami telefonów, a na koniec podziękowałam za miłe towarzystwo.

Następnego dnia cały dzień próbowałam skontaktować się z Michałem, ale jego komórka nie odpowiadała. Rozmyślałam nad tym czy jemu chociaż trochę na mnie zależało skoro tak postąpił.

Po długich namysłach stwierdziłam, że poważna relacja między nami nie miałaby żadnego sensu, 

ale doskonale wiedziałam iż siebie samą oszukuję. Ledwo położyłam się na tapczanie, gdy nagle usłyszałam powiadomienie w telefonie. Cała rozradowana, że jednak się odezwał zerwałam się na równe nogi by czym prędzej się z nim skontaktować.
Patrzę na ekran... dostałam esemesa, ale to nie był on.

Odłożyłam, więc komórkę z powrotem na komodę lecz mój nowy wielbiciel nie dawał za wygraną.

Po chwili usłyszałam dzwonek do drzwi. Ruszyłam swoje cztery litery, aby otworzyć niespodziewanemu gościowi. Przekręcam kluczyk, otwieram wrota i widzę przed sobą osobę, zasłoniętą wielkim bukietem czerwonych róż. Rozpłakałam się, gdyż myślałam, że jednak mi przebaczył i wrócił, ale czekało mnie kolejne rozczarowanie. Moim oczom ukazał się człowiek, 

który zaproponował mi podwózkę do Rynkówki. 

- Widzę, że to nie mnie się Pani spodziewała.
Wręcza mi kwiaty.

- Przepraszam, ale miewam teraz trudny czas. Dziękuję bardzo za róże. Wyglądają zjawiskowo. 

Mogę wiedzieć z jakiej okazji je dostałam? W jakiej Pan sprawie do mnie przybył?

 Mam zapłacić za paliwo?

- Bez okazji.

 Zarumieniłam się....

- Napisałem esemesa, że za chwileczkę tutaj się zjawię, gdyż zapomniała Pani zabrać z mego auta swojego szala. Nawet nie przyszło mi do głowy, aby prosić Panią o pieniądze.

- Naprawdę nie trzeba było tym sobie głowy zawracać.
 Sama nawet nie spostrzegłam, że go nie zabrałam.

- Oddaję zgubę i przepraszam za najście.

- Dziękuję bardzo, ale może wejdzie Pan na kawę?

- Jeżeli to nie kłopot... Nazywam się Leszek. Mówmy sobie po imieniu.

- Zapraszam. Na mnie mówią Roksana.

Razem z Leszkiem miło spędziliśmy wieczór na wszelkich pogaduszkach.
 Sami nie zauważyliśmy jak nam szybko minął czas. Nie wiem dlaczego, ale każdego dnia praktycznie ze sobą rozmawialiśmy przez telefon. Nasza znajomość w nieoczekiwany sposób nabierała niebezpiecznego kierunku. Nie chciałam pakować się w żadne związki, gdyż moje serce należało tylko do Michała, ale przy Leszku czułam się bardzo bezpiecznie. Po kilku miesiącach postanowiłam dać szansę mojemu adoratorowi. Z Michałem nadal nie miałam żadnego kontaktu i dla własnego dobra postanowiłam o nim zapomnieć. Pięknego niedzielnego słonecznego poranka,  gdy wraz z Leszkiem delektowaliśmy się wykwintnym rosołem przez okno zobaczyłam mamę Michała. Zdziwiło mnie to, ponieważ nikt z ich rodziny w tej okolicy nie mieszkał. Po kilku minutach słyszę pukanie do drzwi.

- Dzień Dobry Pani Copek. Mogę w czymś pomóc?

- Dziecko kochane... Już nikt w niczym nie pomoże...

Przestraszyłam się, gdyż nie miałam pojęcia o co jej chodzi. Pomyślałam, że ponownie wplątała się 

w jakieś kłopoty, ale to co usłyszałam mnie zdruzgotało.

- Dlaczego Pani tak mówi? Zapraszam do środka.

- Przychodzę Cię poinformować, że nasz Michaś zginął w katastrofie samolotowej.

 Dzisiaj odnaleźli szczątki Boinga970 na wybrzeżach jakiejś wyspy. Wszyscy zginęli.

- Co Pani do mnie mówi? Skąd ma Pani takie informacje?

- Dla mnie też jest to strasznym przeżyciem... Od rana pakuję w siebie różne leki, żeby tylko znieczulić ból. Włącz sobie wiadomości, na okrągło o tym mówią. Wyszła...

Włączyłam od razu telewizor. Faktycznie, samolot którym leciał mój wybranek uległ wielkiemu zniszczeniu. Biłam się w myślach, że w niego zwątpiłam. Przez kolejne 7-miesięcy wylewałam tysiąc łez. Gdy uzmysłowiłam sobie, że już nigdy go nie zobaczę, że nie usłyszę jego głosu i głupich docinek nieskazitelne krople same wypływały mi z oczu. Leszek nie potrafił przyjąć do swojej wiadomości tego, że nie był moją pierwszą miłością. Bardzo denerwowało go, gdy wspomniałam o Michale. Niestety, ale ten związek także szybko się zakończył.