Sekretny Zakręt - opowiadanie

 

Na naszej drodze w życiu napotykamy wiele zakrętów, które powodują, że czasami gubimy z oczu wyznaczony cel, ponieważ schodzimy na inną ścieżkę. Nigdy nie wiemy co czeka nas tuż za rogiem,
jednakże zawsze powinniśmy podążać naprzód nawet jeżeli pobłądzimy, popełnimy błędy lub upadniemy. Dzisiaj przeczytacie historię o sekretnym zakręcie, który przydarzył się w życiu bohaterki tego opowiadania. Nazywam się Nikola Krajewska i jestem pasjonatką wycieczek górskich.

Zawodowo pracuję jako przewodnik. Muszę przyznać, że wędrówki niekiedy bywają męczące,

jednakże sprawiają mi dużo radości, a przebywanie wśród otaczającej natury dodaje mi energii.

Podczas wakacji miałam niezłą przygodę. Przed wyjściem w góry zawsze sprawdzam pogodę,

ponieważ potrafi być zmienna. Tego dnia nie przewidywano żadnych burz ani opadów.

Miało być słonecznie, jednakże prognoza pogody tym razem im nie sprawdziła się...

Pod moją opieką znajdowała się dziesięcioosobowa grupa, która była jak to na wycieczkach dosyć rozgadana, więc musiałam panować nad wszystkim. Niespodziewanie nad naszymi głowami

pojawiły się czarne chmury, które nie zwiastowały niczego dobrego. W jednej sekundzie pojawiła się wielka mgła', a my znajdowaliśmy się na rozdrożu dróg. Przyznam szczerze, że w takiej sytuacji znalazłam się pierwszy raz. Oczywiście przed wejściem na szlak znałam trasę, lecz przy załamaniu pogody na chwilę straciłam orientację w terenie. Moja grupa wpadła w lekką panikę, a ja musiałam zachować zimną krew, aby nie stworzył się totalny chaos między ludźmi oraz musiałam pilnować, aby nasza ekipa gdzieś się nie rozdzieliła. Dobrze, że telefon miałam w pełni naładowany, ponieważ tam miałam zainstalowaną aplikację "RATUNEK", która w czasie niebezpieczeństwa połączyła nas z ratownikami GOPR i TOPR.

- Dzień dobry, Z tej strony Nikola Krajewska - górska przewodniczka. Na szlaku dopadła nas mgła, która nie przechodzi. Razem ze mną jest dziesięć osób. Czy moglibyśmy liczyć na waszą pomoc? - zapytałam.

- Dzień dobry. Nazywam się Natan Rutkowicz. Przed chwilą otrzymaliśmy dokładną lokalizację urządzenia z którego Pani dzwoni. Nasi ratownicy powinni być za trzydzieści minut. 

Prosimy zostać na miejscu i nigdzie się nie ruszać. Po około czterdziestu minutach zjawili się ratownicy i razem z nimi udaliśmy się do pobliskiego schroniska "Na rozdrożu".

Otrzymaliśmy ciepłe napoje i mogliśmy chwilę odpocząć. Spotkaliśmy tam starszą kobietę Stanisławę,

która pracowała tutaj jako gosposia. Od razu złapałyśmy kontakt i nie ukrywam, że to wydarzenie 

i poznanie Stanisławy było dla mnie sekretnym zakrętem w życiu, ponieważ nie spodziewałam się,

że czeka mnie tyle zmian. Byłam zaskoczona, kiedy dowiedziałam się, że Pani Stanisława mieszka 

w przytulisku dla bezdomnych. Zaczęłam się zastanawiać jak to możliwe, że taka miła, pomocna

oraz uczynna kobieta może nie mieć rodziny ani własnego domu. Gdy usłyszałam jej życiową historię

to nie ukrywam, ale zrobiło mi się tej kobiety żal. Jej syn popadł w nałóg alkoholowy, kiedy rozpadła się jego rodzina. Wyrzucił matkę z domu, która próbowała mu pomóc wyjść z tej choroby.

Zawsze kiedy znajdowała alkohol to wylewała całą zawartość butelki do zlewu, ponieważ nie chciała patrzeć na to jak jej syn powoli zaczyna schodzić na złą drogę, a ten nałóg z dnia na dzień coraz bardziej zaczął niszczyć mu życie... W takich momentach pojawiała się w nim wielka agresja,

która jednym słowem doprowadzała tego mężczyznę do szału. 

Nie potrafił zapanować nad sobą ani nad własnymi emocjami. Jak mówiło pewne przysłowie:

"Od wódki rozum krótki...", które oznaczało, że nadmierne picie alkoholu miało dla niego negatywny wpływ. Przysłowie to jest ostrzeżeniem przed skutkami nadużywania alkoholu, które może prowadzić do osłabienia procesów myślowych, problemów z koncentracją oraz pamięcią, a także do trudności 

w logicznym myśleniu. Pewnego dnia syn spakował wszystkie rzeczy Stanisławy i wystawił jej cały dorobek za drzwi. Los sprawił, że rodzina całkowicie odwróciła się od niej i zerwała z nią kontakt,

kiedy dowiedziała się o poczynaniach jej syna, Tak naprawdę życie zadało wiele ciosów niewinnej kobiecie, która przecież tylko kochała swojego syna nad życie i chciała dla niego jak najlepiej. 

Niestety, ale syn stoczył się na dno i przez to wciągnął w problemy własną matkę i jakby nie patrzeć zniszczył życie najbliższej osobie. Nie ukrywam, że gdzieś głęboko w mojej duszy gromadziła się złość, gniew, i wściekłość. Nie tylko na tego syna, ale tak samo na życie, które niejednokrotnie potrafi być bardzo niesprawiedliwe. Panią Stanisławę polubiłam od samego początku, dlatego pomyślałam,

że może mogłaby na pewien czas zamieszkać u mnie? Ogólnie mieszkałam w bloku oraz miałam dwa pokoje przy czym jeden z nich był całkowicie wolny, ponieważ od śmierci bliskiej osoby starałam się

jak najmniej czasu przebywać w tym pomieszczeniu. Moja decyzja o wspólnym zamieszkaniu była trochę nieprzemyślana, ponieważ żaden człowiek nie przyjmie do siebie nikogo obcego,

którego zna zaledwie jeden dzień, lecz w tamtym momencie kierowałam się zwyczajnie emocjami.

- Pani Stanisławo. Nie ukrywam, że chciałabym Pani jakoś pomóc. 

Czy zgodziłaby się Pani zamieszkać u mnie na pewien czas? - zapytałam.

- Ależ ja nie mogę... Przecież Pani jest dla mnie obcą kobietą - zaczęła mówić drżącym głosem.

- To prawda. Nie znamy się zbyt dobrze, jednakże nie mogę przejść obojętnie obok osoby,

która zasługuje na dużo lepsze życie. Czasami w życiu tak bywa, że najbliższa rodzina nas opuszcza,

a zupełnie obcy ludzie przychodzą do nas z pomocą i sercem na dłoni - uśmiechnęłam się,

- Zazdroszczę rodzicom, że tak dobrze zostałaś wychowana. Ja niestety poległam w roli matki 

i zwyczajnie jest mi wstyd za mojego syna - posmutniała na samą myśl o nim,

- Pani Stanisławo. Należy zrozumieć, że syn jest dorosły i sam odpowiada za własne decyzje oraz własne życie. Podjął decyzję o spożywaniu alkoholu i ponosi teraz tego konsekwencje - oznajmiłam spokojnym tonem. Czy Pani go zmuszała do picia? - zapytałam.

- Broń Boże! Absolutnie! - wykrzyknęła kobieta.

- Zatem nie może się Pani obwiniać - wsparłam ją na duchu.

- Super, że miałam okazję Ciebie poznać - trochę się rozchmurzyła Pani Stanisława.

- Przypuszczam, że gdyby nie ta mgła oraz niespodziewana zmiana planów, będąca dla mnie sekretnym zakrętem to pewnie byśmy się nie poznały.

- Czasami niezbadane są wyroki boskie - oznajmiła.

Jak sami widzicie ta niespodziewana mgła sprawiła, że razem z grupą byłam zmuszona odważyć się na sekretny zakręt to znaczy zmianę planów całej wycieczki. Dzięki temu poznałam Panią Stanisławę 

i zyskałam nową towarzyszkę życia. Bywa tak, że nie warto wszystkiego planować, bo nigdy nie wiemy jak potoczą się nasze losy. Do tej historii idealnie może sprawdzić się przysłowie:

" Raz na wozie raz pod wozem...", które ostrzega każdego z nas, że los potrafi być zmienny

jak wiatr. Czasami może nam się poszczęścić, a innym razem możemy mieć pecha. 

Górska wycieczka szczęśliwie dobiegła końca, lecz w moim sercu pozostał ślad po tej niezwykłej podróży. Zrozumiałam, że prawdziwe bogactwo tkwi w przeżyciach i w ludziach,

których spotykamy na swojej drodze...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Koniecznie dajcie znać w komentarzu jak oceniacie to opowiadanie!