Screams in myself - krzyki w sobie - opowiadanie

W życiu przytrafiają się bardzo różne tragedie. Niektóre wydarzenia sprawiają, że wewnętrznie jesteśmy rozwaleni na kawałki. Chociaż codziennie rano wstajemy i uśmiechamy się do świata 
jakby nigdy nic się nie stało to w głębi duszy możemy usłyszeć krzyki w sobie,

które nie mogą się wydostać na zewnątrz. Bardzo często tłumimy własne emocje,

ponieważ wiemy, że nikt nie zrozumie naszego bólu i nawet słowa otuchy tak naprawdę nigdy

nie wyleczą naszej rany. Najgorszą rzeczą jaką człowiek może przeżyć jest właśnie śmierć własnego dziecka. Mamy wtedy pretensje do całego świata, dlaczego tak się stało.

Zadajemy pytania Bogu, dlaczego nie wziął do siebie nas rodziców tylko młodego człowieka,

który miał przed sobą całe życie. Na niektóre pytania nigdy nie poznamy odpowiedzi

i nie pogodzimy się ze śmiercią osoby, którą kochaliśmy. 

Mimo wszystko trzeba będzie nauczyć się z tym ciosem, który na nas spadł jakoś żyć.

Nigdy nie wiemy, kiedy widzimy kogoś ostatni raz, dlatego warto doceniać ludzi,

którzy są obok nas.

- Cześć Mamo. Wybieram się do miasta na jakieś zakupy. Kupić Tobie coś? - zapytał Marek.

- Wiesz. Chyba skończyła się kawa i cukier. Poczekaj chwilę to pójdę po portfel 

i dam Ci pieniądze - powiedziała.

- Nie trzeba. Zresztą trochę się spieszę, bo zaraz będę miał autobus.

Oddasz mi jak wrócę - pomachał ręką na pożegnanie.

Minęło osiem godzin, a Marka dalej nie było widać. Zaczęłam się denerwować i martwić.

- Pewnie coś się stało - przemknęła mi taka myśl przez głowę. 

Godzinę później odebrałam od siostry Magdaleny telefon.

- Marysiu dzwonili do mnie ze szpitala. Marek jest na oddziale intensywnej terapii - zakomunikowała.

- O Boże! Przeczuwałam, że coś niedobrego może się wydarzyć. 

Wiesz co się stało? - zapytałam, a nogi miałam dosłownie jak z waty.

- Lekarz tylko mnie poinformował, że znaleźli go na chodniku z rozwaloną głową, 

a obok niego leżały nieszczęsne zakupy. 

Jakaś osoba widząc go zadzwoniła niezwłocznie po karetkę pod numer sto dwanaście.

- Dobrze, że na świecie są jeszcze tacy ludzie, którzy nie przejdą obok człowieka obojętnie.

To przyjedziesz po mnie z Agnieszką? Pojedziecie ze mną do szpitala? 

- głos w jednej chwili mi się załamał. 

- Agnieszka jest teraz u koleżanki. Zaraz do niej zadzwonię i przyjedziemy po Ciebie - odrzekła.

- Bardzo Wam dziękuję - naprawdę byłam wdzięczna Bogu, że zawsze mogę liczyć na moją siostrę.

Agnieszka była jej córką. Miała trzydzieści lat tak samo jak Marek.

Na szczęście nie musiałam długo czekać na ich przyjazd, a gdy zobaczyłam syna na szpitalnym łóżku

z zabandażowaną głową to zwyczajnie popłakałam się jak dziecko.

- Mareczku co Ci się stało? Napadł ktoś na Ciebie? - zaczęłam go lekko głaskać po ręce.

Był strasznie poobijany. Nie ten sam człowiek, którego widziałam rano. Na szczęście był przytomny.

- Straciłem przytomność, a potem już nie pamiętam co się działo. 

Czy mogłabyś mnie trochę podnieść? - spojrzał na mnie, jednakże z wielkim trudem 

przyszło mu wypowiedzenie tych słów.

- Spokojnie. Zaraz Cię podniosę - włożyłam jedną rękę za jego plecy, a drugą lekko za kark. 

Nie zdążyłam nawet rąk wyciągnąć, a aparatura, 

która była do niego podłączona zaczęła strasznie piszczeć.

- Co się dzieje? - popatrzyłam na monitor, a potem na Marka. Byłam przerażona.

Już nie czułam na moim policzku jego oddechu. Przyleciał personel i kazali mi opuścić salę.

Przez szybę drzwi widziałam, że jest reanimowany. Usiadłam na krześle, bo nie mogłam na to patrzeć.

Po dwudziestu minutach wyszedł lekarz.

- Pani Mario. Bardzo mi przykro, lecz nie zdołaliśmy go uratować.

Proszę pożegnać się z synem - westchnął na koniec lekarz.

Nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego jaki wewnętrzny krzyk rozdzierał się w głębi mej duszy.

Na początku chciałam wierzyć, że to wszystko jest zwykłym kłamstwem.

Potem obwiniałam lekarzy za śmierć mojego dziecka, bo okropnie cierpiałam.

Mijały miesiące, a ja musiałam jakoś powrócić do normalności.

Gdy spotykałam innych ludzi to oni nawet nie przypuszczali,

że spotkała mnie w życiu taka tragedia i zwyczajnie przeszłam przez piekło.

Człowiek nie zna dnia ani godziny, więc doceniajmy każdą chwilę 

zanim stanie się tylko wspomnieniem. Z tym przesłaniem zostawiam Was na koniec.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

fot. pixabay