Czym jest życie w samotności? - opowiadanie

Często ludzie oceniają drugiego człowieka nie znając nawet jego historii. Wolimy osądzać innych, gdyż wtedy maskujemy własne niedoskonałości, których nie chcemy widzieć u siebie.
W szkole zawsze byłem wyszydzany od grubasów albo świń. Na przerwach zazwyczaj zostawałem w sali, ponieważ wszyscy omijali mnie dużym łukiem. Dla większości liczył się wygląd, lecz nikt nie wiedział, iż jestem śmiertelnie chory. Nie miałem wpływu na swoją wagę. Przyznaję, że na początku było mi bardzo przykro, kiedy padały w moją stronę różne wyzwiska, aczkolwiek potem się do takich docinek przyzwyczaiłem i starałem się nimi nie przejmować. Pewnego razu nauczycielka kazała nam pracować w grupie nad jakimś projektem dotyczącym zwierząt. Wszyscy momentalnie się dobrali w pary, a biedny Tomek jak zawsze został sam. Wychowawczyni przyłączyła mnie do bandy chłopaków, którzy każdego dnia znęcali się nade mną psychicznie. Strach pojawił się błyskawicznie, jednakże poza szkolnymi murami dostrzegłem w nich przyjazne osoby. Przy rozmowach odkryliśmy nawet wspólne pasje. Cieszyłem się, ponieważ w końcu znalazłem przyjaciół.
Szczególnym zaufaniem obdarzyłem Tymona, który ewidentnie to wykorzystał.
 Kiedy siedzieliśmy razem w ławce niespodziewanie zmienił do mnie swoje nastawienie.
Z jego nowym kolegą postanowił obrażać moją osobę.
Sam bał się krytykować, dlatego tamtemu dyktował co ma robić, a on z przyjemnością na ustach wykonywał jego polecenia. Nie ukrywam, ale bardzo mnie to zraniło oraz zdenerwowało, ponieważ traktowałem go jak najlepszego kumpla, a on tym sposobem chciał reszcie zaimponować. 
Powiedziałem mu prosto z mostu, że nie podoba mi się takie zachowanie, lecz Tymon uważał,
 iż nic złego nie robi.
- Siema ziomek - rozpoczął Tymek.
- Siema - odrzekłem.
- Co tam? Wkurzony nadal? - zapytał.
- A ty nie byłbyś wkurzony gdyby ktoś rozpowiadał całej klasie bezsensowne informacje na twój temat?
- Ja też byłbym wkurwiony, ale wiesz jak to Bartek. On jest pojebany.
- Tak mówisz? Więc dlaczego się z nim zadajesz?
Odpowiedzią było echo. W tym momencie stwierdziłem, że wolę być samotny niż otoczony fałszywymi osobami. Na dodatek kazał mi nabrać dystansu do siebie. Tą cechę akurat posiadałem, ale chamstwa nie tolerowałem. Kiedy rozległ się dzwonek ogłaszający koniec zajęć jak zawsze udałem się do szatni, aby przebrać buty. Siedząc na ławce zostałem obrzucony jakimiś srebrnymi kulkami, a potem zmiętoloną gumą do żucia. Nie reagowałem, ale w mojej obronie postawiła się pewna dziewczyna. Właśnie wtedy rozpętała się istna wojna. Na ścianach rozpoczęto wypisywać nasze inicjały T+N=♥  

i inne takie drwiny. W czasie trwania lekcji robili mi zdjęcia, a potem je wyśmiewali. Czułem się upokorzony, aczkolwiek nie pokazywałem im tego. Tym sposobem rozwścieczyłem ich jeszcze bardziej.
Po klasie często także wędrowały różne karteczki z takimi pytaniami jak:
"Do kogo pasuje Tomek? Co sądzisz o nim?"
Ludzie nawet nie zdawali sobie sprawy, że takie dokuczanie może zranić uczucia drugiej osoby. 
Skupiali się wyłącznie na tym co widzą. Najgorsze było to, iż wierzyli w plotki.

Nieraz znajdowałem w swoim plecaku podrzucane kartki z takimi napisami:

"Żebym miał taką dupę jak ty teraz to by mnie muchy w kiblu wyśmiały."

"Zadzwoń do rzeźni o wymianę ryja."

"Daj mi swoje zdjęcie, bo chce sobie zjeść kanapkę z pasztetem."

Po przeczytaniu takich słów, łzy same napływały do oczu. To okropne, bo chciałem być silną osobą, jednakże coś zaczęło we mnie pękać. Poinformowałem o tym dyrektora, który od razu zareagował. Na spotkaniu z rodzicami Bartek kłamał w żywe oczy. Wymyślał, że podkładałem mu nogi, a także inne żałosne historie. W pewnej chwili weszła nauczycielka, która widziała wszystkie zachowania tego chłopaka i bez zastanowienia obarczyła go winą. On również przy niej próbował zmyślać, lecz nadaremno. Niespodziewanie karma wróciła do Tymona. Gdy przyszedł do szkoły w okularach to Bartek, także jego zaczął obrażać. Tak jak sądziłem nie był z tego powodu zadowolony, więc chciał z powrotem odbudować ze mną znajomość. Przeprosił mnie za wszystko, aczkolwiek nie przyjąłem jego skruchy. Ten człowiek w moich oczach był zwykłym śmieciem. Pani od historii usadowiła nas razem w jednej ławce. Podszedłem do niej i grzecznie spytałem czy możemy siedzieć osobno, gdyż tego człowieka wolałem omijać z daleka. Wredna baba się nie zgodziła, więc byłem na niego skazany. Dzięki tej kobiecie przyjaźnię się z nim do dziś. 
Owszem wybaczyłem mu wszystko, lecz nigdy nie zapomnę tego co mi wyrządził.