Wiara w ostatni wschód słońca - opowiadanie

Każdy myślał, że byłem szczęśliwym nastolatkiem. Być może na takiego wyglądałem, ale pozory często mylą. Serce małego chłopczyka, które we mnie drzemie pęka z bólu, gdy powracam do wspomnień z dzieciństwa. Będąc małym brzdącem codziennie wysłuchiwałem kłótni rodziców. Nieraz dochodziło między nimi do sprzeczek, a nawet bójek. Zawsze w takich momentach siedziałem w swoim pokoju, ponieważ nie chciałem uczestniczyć w tej farsie. Uraz z tamtych lat pozostał do dziś. Jako, że należałem do wrażliwych osób, bardzo to przeżywałem. Pamiętam ten dzień, kiedy ojca widziałem po raz ostatni. Wybuchła taka awantura jak wrócił pijany do domu, że matka aż wezwała policję. Miała całe podbite oko. Zamknęła wszystkie drzwi, klucze schowała i czekała na funkcjonariuszy w kuchni. Tata siedział załamany na schodach oraz pogrążał się w rozpaczy. Najwidoczniej zrozumiał swój błąd, ale było już za późno. Próbowałem go pocieszyć, ponieważ nie zdawałem sobie jeszcze z tego sprawy co takiego się wydarzyło. Takie sytuacje były dla mnie normalne, gdyż niejednokrotnie z tym się spotykałem.

Nawet nie próbował się bronić, kiedy go zabierali. 

Dziadek wpadł w taki szał, że chciał go zatłuc patelnią, jednakże babcia zainterweniowała przed katastrofą, inaczej obydwoje siedzieliby za kratkami. Ojciec dostał wyrok dwóch lat, lecz co tydzień do mnie dzwonił. Miałem bodajże sześć lat jak moje życie zaczęło przewracać się do góry nogami. Rozmawiając z nim wypytywałem się gdzie wyjechał.
Wymyślił na poczekaniu, że wybrał się w rodzinne strony, a kiedy pytałem o datę powrotu odpowiadał za każdym razem, że nie wie. Rodzice się rozwiedli, jednak nie zostałem o tym poinformowany.

Wścibskich ludzi spotykałem na każdym kroku. Próbowali wyciągnąć ze mnie wszelkie informacje co takiego miało miejsce. W takich chwilach najczęściej milczałem. Będąc w przedszkolu nie mogłem patrzeć jak rówieśnicy biegną pod koniec zajęć do obojga rodziców, a mnie odbierała tylko babcia, bo mama pracowała albo spotykała się ze znajomymi. Najgorzej było w szkole. Nauczycielki wypytywały o sytuacje rodzinną. Wtedy wciskałem jakieś kłamstwa, aby nie było plotek i problemów. Do trzeciej klasy wierzyłem w świętego Mikołaja. Szóstego grudnia przyłapałem mamę jak kradnie list z parapetu. Powierzałem w nim swoje największe pragnienia. Nie prosiłem o żadne zabawki tylko błagałem o szczęśliwą rodzinę. Miałem nadzieję, że niewidzialny człowiek spełni moje marzenia i pogodzi ze sobą rodziców. Ludzie uważali nas za porządne osoby, a za murami budynku działy się przeróżne rzeczy. Po odbytej karze tato wrócił po swoje rzeczy. Na jego widok ogromnie się ucieszyłem, lecz radość trwała niebywale krótko. Zostałem poinformowany, że wyprowadza się do swojej mamy. Kompletnie nie wiedziałem co się dzieje. Został w głowie jedynie obraz jak opuszcza dom z walizką. Obiecał, iż będzie mnie odwiedzał. Kilka tygodni później przygarnąłem od sąsiadki psiaka. Bez niczyjej zgody zaprosiłem ojca do siebie, ponieważ chciałem pokazać mu nowego przyjaciela. Akurat tego dnia mieliśmy gości. Dostałem wiadomość od taty, że jest na ogródku. Wyszedłem do niego. Po kilku minutach zleciał rozwścieczony kolega matki wrzeszcząc na niego, że go zabije. Przestraszyłem się. Zbiorowisko w ogrodzie utworzyło się momentalnie, jednakże nikt nie reagował. Ojcu jakoś udało się uciec. Sądziłem, że po takiej akcji więcej go nie zobaczę, ale miesiąc później postanowił ponownie mnie odwiedzić. Tym razem został przegoniony przez sąsiada, który wymachiwał do niego widłami. Stojąc na ulicy, patrzyłem jak odchodzi, a w oczach miałem zwyczajnie łzy. Lata mijały. Znajdowałem się już w piątej klasie. Dziadek niespodziewanie zachorował. Pomagałem babci nad jego opieką. W tym okresie zdarzyła się również taka sytuacja, że koleżanka z klasy się we mnie zakochała. Postanowiła wyznać mi po lekcjach miłość.
 Gdy to usłyszałem obrzuciłem ją kamieniami, ponieważ nie chciałem tego słowa nawet słyszeć.
 Dla mnie to uczucie nie istniało. Rok później byłem szykanowany przez kolegów.
Ogólnie wychowywała mnie babcia. Gdyby nie ona to prawdopodobnie zacząłbym się staczać jak mój starszy brat. Zdążyła mi jeszcze za życia wpoić do głowy ważne wartości.
 Po śmierci dziadków zostałem sam sobie na pastwę losu. Mama w oczku miała wyłącznie starszego brata, a ja byłem jej powiernikiem. Moja osoba była dla niej zwykłym, nic nie wartym śmieciem. Wydaje mi się, że uczucia okazywała jedynie przez zakupione rzeczy, ale to przecież nie jest miłość. Dosłownie nie umiałem z nią normalnie rozmawiać. W czasie dorastania nigdy nie usłyszałem od niej miłych słów. Kiedy gdzieś razem wychodziliśmy prosiła, abym zwracał się do niej po imieniu. Nie potrafiła przytulić mnie bez powodu. Zawsze byłem odpychany. Kończąc szkołę uzyskałem czerwony pasek na świadectwie. Żadnej pochwały nie dostałem, ale za to brat otrzymał wypasiony aparat pomimo, że miał same dwóje. Moimi ocenami nikt się nie interesował. Sam musiałem sobie radzić i nie mogłem liczyć na niczyją pomoc. Miewałem czasem takie myśli, żeby skończyć z życiem, jednakże nie posiadałem na tyle odwagi.
 Pewnego razu doszło między mną i matką do sprzeczki. Zapytałem ją prosto w oczy czy jestem dla niej jakąś poczwarą, że mnie tak traktuje? Ona z wrzaskiem potwierdziła te słowa, dodając iż jestem taki sam jak ojciec. Dostałem w twarz. Moja psychika nie wytrzymała i zacząłem się ciąć.
 Na szczęście w krótkim czasie się opamiętałem. Będąc w nowej szkole prawie nie zdałem klasy. Poznałem tam Oliwię w której zakochałem się od pierwszego wejrzenia. Obdarzyłem ją swoim zaufaniem, a ona zwyczajnie wbiła mi nóż w plecy. Zostawiła mnie dla najlepszego przyjaciela.
W tej szkole również byłem prześladowany, ponieważ nie umiałem się nikomu sprzeciwić.
Rzucali we mnie jakimiś papierkami oraz innymi rzeczami. Obelgi również padały w moją stronę. Sądziłem, iż zawsze będę tym najgorszym. Przez te historie stałem się bardzo cichym człowiekiem. 

Nie potrafiłem już ufać ludziom. Wsparcie od czasu do czasu dostawałem od chrzestnego, który uważał mnie za własnego syna. Ojciec popadł w alkoholizm. Nikt o tym nie wiedział, ale posiadałem pasję, która pozwalała oderwać się od szarej rzeczywistości. Mianowicie było to śpiewanie.
Kiedy skończyłem całkowicie naukę, zawalczyłem o siebie. Udałem się do programu muzycznego 

i tym samym rozpocząłem wielką  karierę. Będąc znanym na świecie człowiekiem wszyscy chcieli odbudować ze mną więzi, lecz dla mnie już nie istnieli. Tym razem posiadałem swój świat. Założyłem rodzinę o której zawsze marzyłem i obecnie jestem spełnionym człowiekiem.