Delikatna mgła - opowiadanie

Pewnego razu będąc na zakupach z mężem spotkałam koleżankę Sandrę Nycz z którą od podstawówki nie miałam żadnego kontaktu. W szóstej klasie wraz z matką wyleciała do Wielkiej Brytanii. Traktowałam tą dziewczynę jak najlepszą przyjaciółkę, ponieważ jako jedyna zawsze mnie rozumiała. Po jej wylocie byłam strasznie przybita. Długo zajęło mi znalezienie nowej kumpeli. W szkole średniej próbowałam nawet ponownie nawiązać z nią kontakt, ale ona zapadła się pod ziemię. Obdzwoniłam wtedy chyba wszystkich naszych znajomych, lecz nikt nie wiedział co się z nią dzieje. Nic więc dziwnego, że bardzo się zaskoczyłam, gdy na ulicy przypadkowo ją spotkałam. Cały czas sądziłam, że nie przebywa w naszym kraju. Przez te lata dużo się zmieniło. Ja miałam szczęśliwą rodzinę, a Sandra wychowywała samotnie córkę Angelikę. Jak się okazało nasze pociechy były z jednego rocznika. Moja znajoma od zawsze posiadała piękną urodę. Od facetów nigdy nie mogła się odgonić. Przyznam szczerze, że tego jej bardzo zazdrościłam. W tamtym momencie ponownie coś mnie ukuło w serce, ponieważ mój luby spojrzał na koleżankę tak jak nigdy wcześniej na mnie. Myślałam, że pożre ją wzrokiem. Sandra odkąd pamiętam miała wyzywający styl i zawsze była pewną siebie kobietą. Chcąc dowiedzieć się co u niej słychać postanowiłam zaprosić ją do domu na małą kawusię. Gdy tylko weszła do mieszkania zaczęła zachwycać się naszym apartamentem. Nie szczędziła sobie komplementów wobec mojego męża. Przy naszej rozmowie powspominałyśmy szkolne przeżycia oraz ponabijałyśmy się z nauczycieli. Przypomniała mi się śmieszna sytuacja, kiedy wychowawczyni wzięła nas z lekcji na targ w celu doradzenia kupna torebki. Sprzedawca myślał, że jesteśmy jej córkami. Nauczycielka zrobiła się czerwona jak burak. Sandra opowiedziała mi co się z nią działo przez te wszystkie lata 

i historia jaką przeżyła naprawdę mnie zasmuciła. Było mi żal tej dziewczyny, ale wtedy jeszcze nie miałam pojęcia, iż to wszystko jest kłamstwem. Moja dawna "przyjaciółka" powiedziała mi, że została zgwałcona, a matka wyrzuciła ją na ulicę. Prawda natomiast była taka, że dziewczyna była wplątana w dziwną mafię. Nasza znajomość tym razem delikatnie mnie zamgliła. Z ułożonej kobiety zmieniłam się w imprezowiczkę. Moje małżeństwo wisiało na włosku. Krzysiek nie mógł znieść widoku codziennie wstawionej żony, która coraz bardziej zaniedbywała rodzinę. Salcia wszystko idealnie sobie zaplanowała i prawie dokonała swojego dzieła. Gdy ja leżałam pół trupem to ona jako "dobra znajoma" przejęła wszystkie domowe obowiązki robiąc maślane oczka do Krzyśka. Oczywiście on zgodził się na jej "bezinteresowną" pomoc. W pewną sobotę, kiedy prawie normalnie funkcjonowałam Sandra zaprosiła mnie na kolejną imprezę do pobliskiego klubu MADES, który niedawno został otwarty przez jej znajomego.

 Przyznam szczerze, że nie miałam ochoty się już nigdzie wybierać, ale kolejny raz mnie namówiła.
O godzinie 19:00 zaczęłyśmy balangę. Na początku zabawa była świetna. Zamówiłyśmy sobie drinki,

 a potem wkroczyłyśmy na parkiet. Niestety zapomniałam dopić swojego napoju i wtedy barman dosypał mi coś do szklanki. Nieświadoma niczego wypiłam całą zawartość. Po kilku sekundach odleciałam. Obudziłam się w dziwnym pomieszczeniu w którym było strasznie ciemno. Zbytnio nie wiedziałam co się stało. Przestraszyłam się. Chciałam uciekać, ale byłam silnie przywiązana do krzesła. Zaczęłam krzyczeć. Otwarły się drzwi. Wszedł jakiś strażnik i powiedział, że mogę wołać wniebogłosy, lecz nikt mnie nie usłyszy dopóki Krzysiek nie zapłaci za mnie należytego okupu.
 Cały czas byłam czymś nafaszerowana. Kiedy odzyskałam przytomność udało mi się jakoś uwolnić. Drzwi na szczęście były otwarte, a kolesia nigdzie nie było widać. W głowie troszkę mi się kręciło, aczkolwiek ze wszystkich sił biegłam przed siebie. Na zewnątrz panowała wielka mgła. Niespodziewanie weszłam na jezdnię i wtedy potrąciło mnie rozpędzone auto.
Kierowca na szczęście się zatrzymał. Wezwał natychmiast pogotowie. Niestety wypadek spowodował paraliż kręgosłupa przez co obecnie jeżdżę na wózku inwalidzkim.
Kiedy przebudziłam się w szpitalu obok mojego łóżka czuwał przy mnie mąż.
- Kochanie, tak okropnie się o Ciebie bałem. Proszę Cię, nie rób mi tego więcej!
Po jego twarzy spłynęły wielkie łzy. Zdołałam z siebie wydusić jedno słowo - przepraszam, a następnie z powrotem zasnęłam, gdyż byłam bardzo wycieńczona. Cała ta historia uświadomiła mi jak ważna jest dla mnie rodzina. Przez jedną nieuwagę straciłam zdrowie i prawie najważniejsze osoby w życiu. 

Moja znajoma poniosła konsekwencje swojego czynu. Wylądowała w więzieniu.