Tęczowy zapach marzeń - opowiadanie

Od najmłodszych lat posiadałam wielkie marzenia. Zawsze gdy mama piekła coś w kuchni to zamieniałam się w małą wokalistkę, która przedstawiała piosenki przed ogromną publicznością. Zawody z dnia na dzień były inne. Raz wyobrażałam sobie, że jestem aktorką, natomiast kolejnego dnia przemieniałam się w nauczycielkę. Rodzice nigdy nie mogli za mną nadążyć.

 Będąc na wakacjach w górach wraz z kuzynkami postanowiłyśmy zorganizować przedstawienie dla naszych podopiecznych, które nosiło tytuł: "Rudowłosa Pippy". Jako iż wszędzie mnie było pełno, a na scenie czułam się jak rybka w wodzie dostałam główną rolę. Zaczęły się gigantyczne przygotowania 

i szukanie kostiumów odpowiednich do naszych ról. Gdy wszystko już było dopięte na ostatni guzik, spostrzegłam iż moje włosy nie są adekwatne do postaci, którą miałam grać i w tym momencie zaczęło się główkowanie co z tym fantem zrobić.

- Ania! Ja nie mogę zagrać tej roli! Przecież moje włosy nie są rude, tylko blond!

- Nie przejmuj się! Zaraz pójdziemy do sklepu i kupimy farbę do włosów.

- Farbę? Nie wydaje mi się, aby to był dobry pomysł. Po pierwsze skąd weźmiemy pieniądze?

- A masz jakąś inną propozycję?  Poproszę tatę, żeby dał mi dwadzieścia złotych na nasze małe zachcianki. Jak zawsze zrobię maślane oczka i dostanę to co chcę. Poczekajcie na mnie, zaraz wrócę!
Jak powiedziała tak też zrobiła. Po kilku minutach przyszła do nas z pieniędzmi i wybrałyśmy się do pobliskiej drogerii. Tam miałyśmy naprawdę duży wybór, ale szybko znalazłyśmy szukany produkt. Zadowolone, że  mamy to co chcemy udałyśmy się z powrotem do domu. Natalka jako pierwsza weszła, aby zagadać opiekunkę, która miała się nami zajmować podczas nieobecności rodziców.
Ania natomiast stała na czatach, a gdy wszystko było pod kontrolą na paluszkach czmychnęłam do łazienki. Kiedy dziewczyny już do mnie dotarły, otworzyłyśmy dziwne pudełeczko.
 Niestety, ale jeszcze nie potrafiłyśmy czytać, gdyż dopiero byłyśmy w trakcie nauki.

Dobrze, że nasza niania przebywała wtedy na ogródku.

   - Dziewczyny i co teraz trzeba zrobić?  W środku jest jakiś papierek, ale nie odczytamy tego.

- Musimy nałożyć to na głowę. Ściągnij tylko ubrania, aby się nie pobrudziły - powiedziała Ania.

Ściągnęłam rzeczy i wtedy zaczęło się eksperymentowanie. Dziewczyny wycisnęły z tubki całą zawartość na moją  głowę i zaczęły rozprowadzać po wszystkich kosmykach włosów.

- Natka, dlaczego to tak śmierdzi? Zaczyna mnie piec głowa!

- Nie mam pojęcia czemu czuć taki smród. Może zrobiłyśmy coś nie tak! A jak wypali ci wszystkie włosy?! - zaczęła panikować Natalia.

W tym momencie bardzo się przestraszyłam. Wyleciałam z płaczem do naszej opiekunki, a ona gdy mnie zobaczyła po prostu się przeraziła.

- Dziecko kochane! Co ty masz na głowie? Szybko chodź do łazienki to zmyć!

Zmyłyśmy całą zawartość i na szczęście farba nie zdążyła jeszcze zadziałać. Po tej przygodzie ostatecznie zrezygnowałam z bycia aktorką. Oczywiście kiedy wrócili rodzice otrzymałyśmy należytą karę. Przez cały okres pobytu musiałyśmy zmywać naczynia.
 Gdy zaczęłam chodzić do gimnazjum moją pasją okazało się śpiewanie.
 Zawsze uczestniczyłam w różnych apelach, a także konkursach.
Pewnego razu wraz z klasą wybraliśmy się na wycieczkę do Wrocławia. Jechaliśmy autokarem i w czasie drogi przydarzył nam się wypadek. Nie wiadomo dlaczego nasz przewoźnik nagle zasnął za kierownicą, a autobus zjechał z trasy  i wpadł w wielką przepaść. Wielu moich znajomych wtedy zginęło na miejscu. Sama nie wiem jakim cudem przeżyłam. Z całej tej sytuacji pamiętam tylko wrzaski znajomych. Potem obudziłam się cała obolała w szpitalu. Rodzice w tamtym momencie nie odstępowali mnie na krok. Kiedy ich zobaczyłam od razu chciałam zapytać "gdzie jestem?", ale nie mogłam wydusić z siebie żadnego słowa.
Mama się rozpłakała i wyszła. Tato poinformował mnie, że mieliśmy wypadek i grube szkło wbiło mi się do gardła oraz strun głosowych. Przeszłam natychmiastową operację. W tamtym dniu byłam wściekła na cały świat.  W myślach krzyczałam, że również mogłam zginąć niż nie móc śpiewać.
 Przyszedł  doktor na kontrolę i przyniósł  kartki do pisania, jakbym się chciała z kimś porozumieć.
 Bez zastanowienia chwyciłam w dłoń długopis i napisałam pytanie do lekarza czy jeszcze będę mówiła. On odpowiedział, że jest to raczej niemożliwe, gdyż zabieg miał pewne komplikacje.
 Gdy to usłyszałam załamałam się, ale postanowiłam poczekać trzy doby, które miały wszystko wyjaśnić. Nadszedł dzień sprawdzenia mego głosu. W głowie miałam najczarniejsze scenariusze, ponieważ rokowania były naprawdę marne. Niemniej jednak udało mi się wydusić kilka słów, dzięki czemu w niedługim czasie przystąpiłam do rehabilitacji. Po roku ciężkiego codziennego wysiłku powoli wracałam do siebie. Moją motywacją było to iż znów kiedyś wejdę na scenę, ale w klasie zastąpiła mnie Angelika. Naprawdę działała na mnie jak płachta na byka.
Nauczyciele nie chcieli mnie z powrotem dopuścić do mikrofonu, ponieważ Andzia podbiła sobie całą szkołę. Wszyscy ją wychwalali, a o mnie już zapomniano.
Powiedziałam sobie " O nie! Tak być nie może!". Przez kolejny rok jeszcze bardziej trenowałam głos, 

a w trzeciej klasie zaczęłam wstawiać do internetu covery piosenek mego autorstwa.
 Nie obiło się to bez echa. Angelika spadła na drugi plan, a cała szkoła zaczęła plotkować o mnie.
Było to całkiem przyjemne uczucie lecz trwało to do pewnego czasu.
Nie wiem dlaczego, ale po kilku miesiącach niektórzy ludzie mieli do mnie o nic jakiś problem. Dostawałam obraźliwe komentarze na swój temat oraz niekonstruktywną krytykę za to co robię.
W niektórych momentach po prostu płakałam, ale z całych sił dążyłam do wyznaczonych sobie celów. Mimo, że miałam swoich wrogów posiadałam także wiernych słuchaczy, dzięki którym jestem dzisiaj na scenie. Niespodziewanie nieznane mi osoby zaczęły tworzyć jakieś fandomy o których nie miałam zielonego pojęcia. Nigdy nie sądziłam, że jedno z moich tęczowych dziecinnych marzeń może się naprawdę spełnić, gdyż byłam zwykłą osóbką, która nawet nie miała skończonej szkoły muzycznej. 

Na moim przykładzie możecie zobaczyć, że warto walczyć o marzenia.
Dziś robię to co lubię!