Porcelanowe szczęście - opowiadanie

Nazywam się Linda Casey i mieszkam w wielkim mieście Solitude.

Od siódmego roku życia uczęszczam do szkoły muzycznej w której od jedenastu lat pobieram lekcje gry na fortepianie. Przyznam szczerze, że początki były naprawdę trudne, ale z czasem szło mi coraz lepiej. Ciężko było pogodzić wszystkie obowiązki wraz z nauką, lecz bliscy uparli się, że w ich domu musi być jakiś muzyk. Padło na mnie, ponieważ Misty miała dopiero trzy latka.

Pamiętam ten dzień, kiedy po raz pierwszy weszłam do budynku i usiadłam przy pianinie.

Nauczycielka z uśmiechem mnie przywitała, a następnie powiedziała iż będziemy ćwiczyć znaną melodię "Wlazł kotek na płotek i pierdzi...".

Pani Sandy miała bardzo specyficzne poczucie humoru niemniej jednak nawiązałam z nią wspaniały kontakt. W oczach innych ludzi moja familia była postrzegana za szczęśliwą rodzinę. 

Niczego nam nigdy nie brakowało, ponieważ tata był sytuowanym i szanowanym biznesmenem.

Jednak razem z siostrą czułyśmy się bardzo samotne, gdyż mama ciągle była zapracowana i nie miała dla nas czasu, a ojca praktycznie nigdy nie było w domu. Pewnego dnia postanowiłam zerwać się z lekcji i wrócić wcześniej do chaty, ponieważ chciałam porozmawiać z tatą o wycieczce do Miami, którą szkoła organizowała. Od zawsze byłam wzorową uczennicą, dlatego też nikt się mnie nigdy nie pytał jak tam w szkole, a na wywiadówki do siostry zazwyczaj chodziła opiekunka. 
Wchodzę przez furtkę i zmierzam w stronę domu. Sięgam po kluczyk z kieszeni i otwieram drzwi.
Moim oczom od razu ukazała się karteczka zostawiona na komodzie:

"Wyjeżdżam w delegację. Wrócę za tydzień. Mama."

 Zgniotłam powiadomienie i wyrzuciłam do kosza. Położyłam się na sofie, a następnie czekałam aż ojciec wyjdzie z łazienki, gdyż właśnie brał prysznic. Słyszę, że zamek został przekręcony. 

Już miałam się odezwać, gdy nagle usłyszałam nieznany głos kobiety.

- Kochanie zabierz jeszcze krem. Ja już idę do sypialni.

Gwałtownie zerwałam się na równe nogi i stanęłam w przedsionku korytarza tak, aby nie mogli mnie zauważyć. Zobaczyłam przed sobą szczupłą kobietę z długimi brązowymi włosami, która była owinięta samym ręcznikiem należącym do matki.

- Zaraz do ciebie dołączę - odezwał się ojciec.

Gdy go zobaczyłam łzy stanęły diametralnie w oczach. W jednym momencie poczułam do niego wielką nienawiść i wstręt. Dobrze, że Misty miała w tym dniu do późna zajęcia. 

Obydwoje poszli do pokoju, a ja w tym czasie wybiegłam cała rozmazana nie wiedząc co ze sobą zrobić. Udałam się w ulubione miejsce i przez kilka godzin rozmyślałam nad tym czy powiedzieć o zaistniałej sytuacji matce, kiedy wróci do domu. Ostatecznie postanowiłam udawać, że nic się nie stało. Nie chciałam jeszcze bardziej niszczyć naszej rodziny, która i tak ledwo funkcjonowała. W tym roku kończyłam naukę, a dalej miałam się wybrać do college'u. Zbliżały się długo wyczekiwane wakacje. Byłam zaskoczona, kiedy rodzice poinformowali nas, że wyjeżdżamy na  dwa tygodnie nad morze. Dla nich czternaście dni urlopu to spory wyczyn. Zazwyczaj brali niecałe trzy dni wolnego przy czym i tak cały czas siedzieli nad papierkową robotą. Przez te wczasy jakoś bardziej się do siebie zbliżyliśmy, aż wydawało się, że to sen.

 Dawno nie widziałam u nas takiego zgrania, ale nasza sielanka trwała niebywale krótko.

Dzień przed powrotem ojciec dostawał dziwne sms-y, które zaniepokoiły jakoś mamę. 

Tata tłumaczył się, że to jego "pracownicy" potrzebują pomocy, dlatego do niego piszą.

Kiedy wybrał się do bufetu, zapomniał zabrać ze sobą telefonu. Zostawił go na łóżku.

Wiadomości nadal przychodziły, a mamę podkusiło, aby je sprawdzić i w tym momencie wszystko się wydało. Z balkonowego hotelu zaczęły wylatywać jego rzeczy.

 Matka wpadła naprawdę w wielką furię. Misty nie wiedziała co się dzieje. Próbowała ją uspokoić, ale jej starania szły na marne. Wyszłam w tym momencie z pokoju, ponieważ nie chciałam na to wszystko patrzeć. Przez cały dzień pałętałam się po mieście. Wróciłam późnym wieczorem z myślą, że każdy już śpi, ale siostra specjalnie na mnie czekała. 

- Linda czy ty wiedziałaś o tym?

Cóż mogłam odpowiedzieć skoro prawda wyszła na jaw.

- Tak, wiedziałam.
- I nic w tej sprawie nie zareagowałaś?! Jak mogłaś?! 

Przez ciebie nasza rodzina właśnie się rozpadła!

Mama postanowiła złożyć papiery rozwodowe do sądu! Zadowolona jesteś?!

- Sądzisz, że to jest moja wina?  Wybacz, lecz to była ich decyzja.

Słowa, które skierowała w moją stronę bardzo mnie zraniły. Nie przedłużając dalej dyskusji poszłam spać, ponieważ wiedziałam, że jutro czeka mnie ciężki dzień.

Tego poranka wszystkie barwy nabrały jakichś szarych kolorów. Nikt do nikogo się nie odzywał.

Będąc już w domu stwierdziłam, iż nic już mnie tutaj nie trzyma. Spakowałam potrzebne rzeczy i pierwszym samolotem poleciałam do Gudynu, miejsca w którym wszystko miało się odmienić.

Na szczęście akademicki pokój był już gotowy do użytku i w każdej chwili mogłam w nim zamieszkać. Minął tydzień od mojego wyjazdu lecz ani rodzice ani Misty nie próbowali nawiązać ze mną kontaktu. Postanowiłam zadzwonić do siostry, ale w słuchawce ponownie usłyszałam, że zrujnowałam jej tylko życie. Po pewnym okresie potwierdziło się, że nie mam mamy i taty, lecz prawdę mówiąc wcale za nimi nie tęskniłam. W dniu rozpoczęcia roku szkolnego dyrektor ogłosił konkurs dla muzyków. Naszym celem było przygotowanie własnych utworów. Nagrodą było wydanie płyty. Przyznam szczerze, że nie miałam zamiaru brać udziału, ale pomyślałam, że może warto spróbować?
Poszłam do profesora z pytaniem czy w naszym budynku znajduje się jakiś fortepian.

 Odpowiedział, że posiadają w piwnicy jeden, lecz nikt przez lata go nie używał.  

Dostałam oczywiście zgodę na korzystanie z niego. Każdego dnia po zajęciach tworzyłam swój utwór. Nie miałam jeszcze wtedy pojęcia, że moją grę podsłuchuje Nathan Bates, najprzystojniejszy chłopak 

w tym college'u. Wszystkie dziewczyny za nim szalały, a ja nie wiedziałam co one w nim takiego widzą. Przy kolejnej próbie usłyszałam dziwne szemrania.

Przerwałam grę, a wtedy zobaczyłam go. Przyszedł z informacją, że piwnica przez dwa dni będzie zamknięta, ponieważ jego koledzy będą mieć tutaj "tajną naradę".

Odpowiedziałam grzecznie, że jutro mam zamiar dokończyć swoje dzieło na konkurs i zaproponowałam żeby znaleźli sobie inne lokum, a pojutrze podzielę się tym podziemiem.

Spojrzał na mnie niebieskimi oczyma i przystał na propozycję.

 Sądziłam, że na tym nasza znajomość się zakończy, ale nowy znajomy nie dawał za wygraną.
 Po jakimś czasie nawet go polubiłam i zakolegowaliśmy się. Byliśmy na językach całego akademika. Zaczynało mnie to denerwować, ale stwierdziłam, że nie ma się czym przejmować.
Cała kompozycja była już gotowa i nazwałam ją More Piano. Teraz czekałam tylko na konkurs, który miał odbyć się za niecały miesiąc. Pięknego słonecznego sobotniego poranka wybrałam się z Nathanem na popularne koło młyńskie. Często razem gdzieś wychodziliśmy, lecz ten dzień z całą pewnością zapamiętam do końca życia. Kiedy podziwiałam z kilku metrów nad ziemią widoki, podszedł do mnie 

i przy wszystkich ludziach wyznał mi miłość.
Byłam ogromnie zaskoczona i nie wiedziałam co powiedzieć.

Ludzie wokoło się na nas patrzyli, a ja stałam ze łzami w oczach. Po raz pierwszy zabiło mocno moje małe serce, co nie jest taką prostą sprawą po ostatnich przeżyciach.

 W końcu rzuciłam się mu na szyję, a wszyscy zrobili głośne "Oooo".
 Lecz jakże kruche bywa szczęście w nietrwałym świecie z porcelany złośliwy los ponownie zabawił się uczuciami. Nathan zginął w wypadku samochodowym, a ja znów zostałam sama. Nie miałam już siły by płakać, jednak uroniłam kilka łez. Nie mogłam pogodzić się z tym, że kolejna osoba mnie opuściła. Bardzo za nim tęskniłam. Postanowiłam stworzyć nową melodię, którą zagrałam na konkursie.  Jej wykonanie zajęło kilka dni, ale zdążyłam przed premierą. Tym razem tytuł nosił nazwę "Smutna opowieść". Jury doceniło wysiłek jaki włożyłam w opracowanie melodii i zajęłam pierwsze miejsce. Obecnie cały świat może słuchać tej historii.