Jak smakuje powietrze? - opowiadanie

Okres dzieciństwa spędziłam w szpitalu. Niestety nie mogłam wychodzić na zewnątrz, gdyż byłam przykuta do łóżka. Walczyłam ze śmiertelną chorobą. Wszystkie pory roku podziwiałam jedynie przez okno. Zawsze marzyłam o tym, aby dotknąć białych płatków śniegu. Wydaje mi się, że zdrowi ludzie nie doceniają tak wspaniałych rzeczy jakie ich otaczają, ponieważ są zbyt zagonieni w dzisiejszym świecie. Cały czas gdzieś się spieszą, próbują coś zdobyć lecz tak naprawdę nie potrafią zauważyć małych ważnych rzeczy. Gdy miałam 4-lata męczyły mnie straszne wymioty. Zwykle na chwilę ustępowały, ale potem znów wracały. Praktycznie nic nie chciałam jeść, a w nocy się budziłam z płaczem. Nie wiem dlaczego, ale za każdym razem wpatrywałam się tylko w jeden punkt i następnie wołałam mamę, która była obok mnie. Po kolejnym ataku pogotowie zabrało mnie do szpitala. Tam zrobiono mi rezonans i tomograf głowy. Okazało się, że posiadam wielki guz mózgu na osiem centymetrów, stan krytyczny. Konieczna była natychmiastowa operacja. Nie miałam pewności czy przeżyję. Zabieg wywołał sparaliżowanie prawej ręki. Liczne chemioterapie oraz naświetlenia spowodowały wypadanie włosów. Jako małe dziecię z początku byłam zdruzgotana tym, że jestem łysa, ponieważ widziałam inne dziewczynki, które posiadały na głowach piękne fryzury. Postanowiłam walczyć. Moja determinacja, aby powrócić do normalnego życia była naprawdę wielka. Wydawało mi się, że wszystko powoli ustępuje jednakże okazało się iż przyszło pogorszenie choroby. Chemioterapie przestały działać na mój organizm. Lekarze nie dawali mi szans na przeżycie, aczkolwiek ja wiedziałam, że posiadam jeszcze wiele celów do zrealizowania na tej planecie. Powiem szczerze iż wiadomość, którą mi przekazano wcale mnie nie załamała. Byłam w stu procentach pewna, że czuwa nade mną mój Anioł Stróż. Kolejnego wieczoru zapadłam w śpiączkę, ale moje serce nadal biło. Doskonale słyszałam rozmowy osób, które mnie otaczały. Codziennie w myślach modliłam się do Boga, aby przywrócił mi zdrowie. Minęło pięć lat, a mój organizm z każdym dniem stawał się roślinką. Pewnej nocy przyśniła mi się bardzo dziwna postać, ale gdy ją ujrzałam w duszy poczułam dziwny spokój. Powiedziała mi, abym niczego się nie obawiała. Następnego poranka obudziłam się i przed oczami ujrzałam tatę. Biedaczek uśpił się na krześle trzymając mnie za rękę. Pogłaskałam go po głowie, a on gwałtownie się przebudził. Z niewiadomego dla mnie powodu zaczął płakać. Jak się okazało były to łzy szczęścia. Mówienie przychodziło mi z wielkim trudem, ale wyszeptałam mu, że go kocham. Cały zespół szpitala był w szoku, że się przebudziłam. Dawali mi zaledwie kilka miesięcy życia.

Oczywiście od razu rozpoczęły się serie badań i okazało się, że stał się cud. Wielki rakotwórczy guz w niewytłumaczalny sposób znikł. Moje chęci do życia zwiększyły się stokrotnie, ale nie miałam jeszcze wtedy pojęcia, że straciłam władzę w nogach. Pewnego  niedzielnego dnia zdecydowałam podnieść się z wózka, aby stawić pierwsze kroki. Niestety, ale skończyło się to upadkiem i stłuczoną miednicą. Pogodziłam się z tym, że będę jeździła na wózku inwalidzkim i wcale nie czułam się gorsza od innych ludzi, pomimo tego iż dziwnie na mnie patrzyli.

Dopiero wtedy uświadomiłam sobie jak wielkie miałam szczęście, że przeżyłam. Gdy wyjechałam na ogród moim pojazdem to po raz pierwszy poczułam jak smakuje powietrze. Zaznałam na sobie ciepło słońca, a nawet krople deszczu. Było to naprawdę wspaniałe uczucie. Kiedy skończyłam 25-lat poznałam mojego męża, który pomógł mi w niebezpiecznej sytuacji, gdy spadłam z wózka. Do tej pory jesteśmy razem i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Jest dla mnie taką podporą i osobą, która motywuje mnie do realizacji marzeń.  Nie wiem czy wiecie, ale dzięki niemu odważyłam się wystąpić w programie muzycznym i teraz realizuję się jako wokalistka. 
Chciałabym, aby każdy posiadał takie szczęście jakie mnie spotkało.